[Giotto - 5/05/2553 Wed] ความงี่เง่าไร้สาระ

by **Admin** Wed May 05, 2010 8:43 am

เป็นมาซักพัก ความรู้สึกนี้

ใครก็เคยเป็น แต่จะเป็นมากเป็นน้อยมันแล้วแต่ความคิดแต่ละคน

และฉันก็เป็นคนหนึ่งที่คิดมาก และมากมาย

มันไม่มีใครมาทำตามใครได้ตลอดข้อนั้นก็รู้

แต่มันก็มีใช่มั้ย ความรู้สึกน้อยใจ

มีสิทธิ์จะมีใช่มั้ย ทำไมมันรู้สึกมากขึ้นทุกวัน เหมือนอยู่ไปไม่ได้อะไร ไม่มีดีอะไร

อยู่ไปทำไม ความต้องการ ความสนใจ

หมดสิ้นแล้วซึ่งทุกอย่าง ทั้งๆที่ควรจะเป็น

เค้าบอกกันว่าห้ามคิดมากกับชีวิต มันก็แค่ โลกออนไลน์ ผ่านมาก็ผ่านไป เป็นโลกที่ไม่มีความจริง

แล้วสิ่งที่คุย ความรู้สึกดีๆ นี่คือสร้างขึ้นมาใช่มั้ย

ไม่ใช่ ?

ใช่ ?

ไม่มีคำตอบ ?

มันอยู่ที่ความคิดแต่ละคนใช่มั้ยล่ะ ใครเลือกอะไรก็เลือกไป

โลกออนไลน์ โลกอิสระ เสรี ทุกคนมีสิทธิ์เลือกที่จะทำอะไรก็ทำ ไม่ทำก็ไม่ทำ จะเฟคเป็นใครก็ได้

แล้วทำไมฉันต้องบ้าจี้ตามกับสิ่งที่ฉันยังไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร

ทำไมฉันหวังว่าจะมีใครซักคนเข้าใจฉันล่ะ

ทำไมฉันต้องหวังว่าจะมีซักครั้งที่ฉันสามารถระบายอะไรกับใครได้

ทำไมฉันต้องคิดมากด้วยล่ะว่าใครจะเป็นยังไง

ทั้งๆที่ไม่มีใครสนใจอยู่แล้ว ว่าใครจะเป็นยังไง

ทุกคนสนใจแต่สิ่งสำคัญของตัวเองกันหมด ใครบ้างไม่สนใจ ?

แต่ไม่มีใครเคยคิดหรอกใช่ไหม ว่าการสนใจสิ่งสำคัญของตัวเองทำให้ หลงลืมบางอย่างไป

ทำไมฉันต้องอยู่ในมุมที่ใครต่อใครหลงลืม

ทั้งๆที่ฉันไม่เคยลืมใคร

ทั้งๆที่ฉันเหมือนเดิม แต่ทำไมเหมือนมีกำแพงกั้นขึ้นมาล่ะ

รู้สึกมั้ยกำแพงมันสูงขึ้นอีกแล้วนะ

ไม่มีใครซักคนสนใจหรอก ว่า เฮ้ย มันมีกำแพงแล้วจริงๆนะ

ทุกคนมีกำแพงเป็นเขตแดนของตัวเอง มีคนสำคัญอยู่ในเขตกำแพง

แต่เคยมีใครสนใจคนที่อยู่ช่องว่างระหว่างกำแพงหรือเปล่า ...

มันดูเอาแต่ใจ เรียกร้องความสนใจใช่มั้ย กับความคิดของฉัน

หลายคนคิดว่าไม่จริงหรอก ฉันรู้สึกไปเอง คิดมากไปเอง บ้าจี้ไปเอง

แต่คุณไม่ใช่ฉัน คุณไม่ได้รู้สึกเหมือนฉัน ไม่ได้อยู่ในสถานการณ์เดียวกันแบบฉันนี่ ?

หรือหลายคนมองว่า ฉันน่าสงสาร แล้วไงล่ะ ? ฉันไม่ได้ต้องการให้คนสงสาร

ฉันไม่ได้ต้องการความเห็นใจ ฉันเข้มแข็งพอ

ใช่ ฉันคิดว่าฉันเข้มแข็งพอ

แต่จริงๆฉันอ่อนแอ

อ่อนแอ

และ

อ่อนแอ

ฉันอ่อนไหว

เกินไป

คิดมาก

เกินไป

ฟุ้งซ่าน

เกินไป

น้อยใจ

เกินไป

ทำไมมีแต่คำว่าเกินไป ฉันไม่มีอะไรที่พอดีเลยใช่มั้ย

ฉันปรับตัวแล้ว

ปรับแล้ว

เริ่มจากตัวฉันเอง

ค่อยๆปรับ

แต่ไม่มีอะไรดีขึ้น

ใครเคยบอก รอยยิ้มสร้างมิตรภาพ

แต่ฉันคิดว่า มันเหมือน

รอยยิ้มของคนโง่

ที่ตั้งใจมอบรอยยิ้มให้คนอื่น

แต่ได้รับกลับมาแค่

รอยยิ้มแกนๆ

ขอไปที

ตามมารยาท

ฉันคิดมากอีกแล้ว ...

พอแค่นี้ดีกว่า มันก็แค่ไดอารี่ของฉันจริงมั้ย ?

----------------------------------------

ฉันไม่ต้องการความสงสาร

ฉันไม่ต้องการความเห็นใจ

ฉันไม่ต้องการความปราถนาดีที่ไม่จริงใจ

ฉันไม่ต้องการความสนใจเฉพาะเวลาฉันเศร้า หรือ เปลี่ยนไป

ฉันไม่ต้องการให้ใครมาทำเป็นเข้าใจทั้งๆที่ไม่เข้าใจ

------------

ฉันต้องการแค่คนยอมรับฉันในสิ่งที่ฉัน

ฉันต้องการแค่คนที่เข้าใจฉันจากใจจริง

ฉันต้องการแค่คนที่มีความปราถนาดีที่สัมผัสได้

มากไปใช่มั้ย มันก็แค่ความต้องการ แต่ฉันไม่ได้หวังให้มันเป็นแบบนี้ทั้งหมดหรอก มันก็แค่

ฝันลมๆแล้งๆ ก็เท่านั้นเอง

เมื่อทุกคนเปิดอ่าน ทุกคนก็จะคิดถึงเรื่องที่ฉันระบายในระยะสั้นๆ

แล้วมันก็จบไป

จบไปจากความทรงจำ

ซึ่งฉันไม่เคยหวังให้ใครจดจำ

--

Giotto_